Uçak ile seyahat ederken, hem kaptanın bildiklerini bilmek, hem hosteslerin tüm görevlerini kontrol etmek, hem hava şartlarını her an her saniye gözlemlemek, hem de uçağın rotasını takip etmek ama tüm bunları sanki kendi görevinmişçesine yerine getirmek zorunda olsaydın, o uçak yolculuğuna çıkar mıydın? Pilotun görevi o uçağı istenen limana ulaştırmaksa, yolcunun görevi de keyifle yola revan olmakta gizlidir. Yolcu tüm ayrıntıları kontrol etme ihtiyacı içinde olursa, o yolculuk çekilmez bir hal alacaktır. Aynı yolcu, dünya yolculuğunda da tüm şartlardan emin olmak ve her şeyi tek elinde tutmak istedikçe huzurdan uzaklaşır, kontrol etme isteği derinleştikçe mutsuzluğa taşınır.
Anksiyete de(kaygı) böyle değil midir? Emin olunmayan şeylerden endişe duymak, insanı rahatsız etmektedir. Oysa sadece yolcu olmak ve kaptana güvenmek ne kadar da keyiflidir. Bulutların üstünde seyahat ederken, yudumlanan kahve ile tefekkür eden, endişe değil eminlik hissi içindedir.
Endişe, bir güvensizliğin eseridir. Yola, kaptana, hava şartlarına, uçağın kalitesine her şeye gücü yetecek gibi kontrolü elinde tutmaya çalışarak, kendini esarete atan insan ne ise; hayata, virüse, ekonomiye, eğitime, yasaklara, normalleşmeye kadar değiştirmeye çalışan insan da o derece esaret altındadır.
Bizde en sık rastlanan durumlardan biri ise oluşan her şart ve değişime isyan etme şeklindedir. Sağlık ise, değiştirebileceğin şeylere odaklanmakta gizlidir. Virüsü yok edebilecek yetkinliğe sahip misin? Hayatın rotasını değiştirebilir misin? Ekonomiyi düzeltmeye muktedir misin? Eğitim eğitim diye sızlanmakla, eğitime nasıl bir fayda getirmektesin? Yasaklara itiraz ederken, normalleşme başladığında da çığlık atan yine sen? Sahi gerçekten ne istemektesin? Ne istediğimizi bile bilemeyecek kadar kafamızı karıştıran hadiseler karşısında, kontrol etme arzumuzu dizginleyemedikçe, omzumuzdaki yükler artarak ağırlaşmaya devam edecek hiç istemesek de. O halde hangi alanda söz kimde ise onun kaptanlığına güvenerek kahvemizi keyifle içtiğimizde, olaylar da farklı bir yüzle görünecektir bizlere. “Olanda hayır vardır” diyemedikçe olayların altında ezilmek belki de müstahak bizlere. Hem kaptan, hem hostes olamayız elbette. Ne hava şartlarını değiştirmeye, ne de uçağın rotasını çizmeye gücümüz yeter. İşte bu gerçeği idrak etmedikçe şikâyetler ve endişeler hayatı bizlere zindan eder.
İzlemek, fark etmek ve en muhteşemi de huzurda kabule geçmek yakışır bizlere. Kabulün rahatlığını fark edenler çoktan sırrı çözmüş bile. Yüklerinden sıyrılmanın getirdiği hafiflikle hayatı tefekkür gözü ile seyretmekte. Aynı filmin içindeki hüznü de sevinci de hissederken filmin sonunda bir teşekkür bırakır senariste. O filmi güzel yapan tüm duyguların birlikteliğidir. İyi ve kötü karakterleri ile senaryo amacına hizmet etmektedir.
|
|
||
|
