“BEN” Dediğin Kendini,  Ne Kadar  Tanımaktasın?

Anlaşılmak için mi dokunur insan harflerin tınısına yoksa anlamak için mi harfler söz olur fısıldar kulağına. Yılların, yolların ve anıların çıkmazında bir “BEN” bulunur varlık okumalarında. Öyle bir “Ben”  ki doğumla yaşam arasında her saniye bir ilmek dokunur, yaş aldıkça ve yaşadıkça “BEN” olunur. Eşsiz, benzersiz, tarifsiz yaşanmışlıklarda, üstü tozlanmış hazine sandıkları gibidir hatıralar, mazi denilen geçmiş aynalarında. Tozlar silinir de sandıklar açılırsa, hatıralar, acısıyla tatlısıyla yürek yaralar. Güzel günlerin özlemi, zor günlerin elemi ile geçmiş hep hüzün ve hasret kokar. Bazen de canlanır hatıralar, hiç bilmediğin bir isim, hiç görmediğin bir resim, seni yeniden “Sen” yapar. Ah anılar,  nasıl bir dipsiz kuyunun içinde kaybolmuşlar. Çıkarsan çığlık, çıkarmazsan kör kuyuda hapsolacaklar. Bir ilmek sökülünce anlamını yitiren emekler gibi sökülürse yüreklerden anılar, “Sen” azalmaya mahkûm olursun,  iyi ki mevsim sonbahar. Düşen yapraklar sana en büyük teselli olurlar. İşte o zaman hazana koşan bir yaprak da sen olur, rüzgârın kucağında sonsuzluğa savrulursun. Toprak, yaprak seçmez, sağlamı da yaralıyı da bağrına basar, yeni tohumlara zenginlik katar. Sen de öyle olmalısın. Seni sen yapan tüm hatıralarınla,  kendini bağrına basmalısın. Azalmak, eksilmek istemiyorsan, hatıralarından hisse almalı,  geçmişten geleceğe sağlam bir köprü kurmalısın. Sana verilen manyetik alanda ruhsal tekâmülüne doğru yol almalısın. Ama en çok da kendin olmalısın.

Gönül frekansını sonsuzluğa kuranlar, manyetik alanlarda Nuruyla tanınırlar. Her insanın kalbi, kalbindekini arar. Zira kalplerden kalplere giden yollar var.  Telepatik iklimlerde kime yer verirsen gönlünde, hayat onu davet eder gönlüne. Öyle ise sen sahip çık, benliğine de, gönlüne de.  Önce kendini bil, “Ben” kimim de. Sonra gönül evini temizle. Varlık okumalarında kendini okurken teşekkür et, seni sen yapan,  kim var ise,  hepsine. Sakın kin gütme. Hayatı okuduğun satırlarda omzunu birbirine dayayan hangi harf varsa, hepsi bir bütün olarak ele alınır ve anlam taşır. Sen harfleri seçer de silmek istersen, cümleler anlamsızlaşır. Aynen öyle de yaşadığın her olay, karşına çıkan her insan, duyduğun tüm sözcükler senindir ve sen olman içindirler. Nasıl ki mazi geride kaldı ise elindeki tek sermaye “şimdi” denilen an,  o da nefes aldığın aralık, geçti bile. İstersen bir daha bak “BEN” dediğin kendine. Hangi derinlikler içindesin. Hangi dipsiz kuyuda, yerin dibine çekilmektesin. Hangi densiz düşüncenin, ardından gitmektesin. Aldığın nefesi bile unutturan, gafletlerdesin. Bir deli rüzgârın sesinde, fırtınalar koparken içinde,  bir sonbahar olup toprağa karışmakta yaprakların. Sen neyin savaşındasın?